Rozdział 4

Mam nadzieję, że mieliście udaną przerwę świąteczną :) U mnie było intensywnie, ale w końcu mogę odetchnąć. A więc, miłego czytania.

***

     Artur wrócił jak byłem w pracy, więc zobaczyliśmy się dopiero następnego dnia rano, bo musiałem coś załatwić na mieście. Nie był specjalnie przybity, wyjaśnił mi, że nie mieli z dziadkiem bliskich relacji.

     Czas mijał nam całkiem normalnie. Wspólne śniadanie, praca, obiado-kolacja, seks. Brzmi trochę jak rutyna, ale kocham to. Kocham spędzać z nim czas, uprawiać seks, budzić się rano przy nim... Po prostu być blisko. Chyba nie potrzebuję wiele do szczęścia. A teraz dodatkowo jego obietnica. Nie wiedziałem jak zareaguje jego rodzina, ale byłem dobrej myśli.

     Westchnąłem ciężko i wróciłem myślami do draperii. Siedziałem przy laptopie i kończyłem projekt. W zasadzie byłem daleko od końca, ale szefowi powiedziałem, że zrobię to w tym tygodniu, także musiałem się spinać.

     Potarłem po raz kolejny oczy i starałem się skupić.

     -Skończ już – Artur oparł się o tył fotela na którym siedziałem.

     -Zrobię tylko opis i-

     -Nie ma mowy. Zmęczony jesteś – nagle chwycił ekran laptopa i zaczął go zamykać. Przytrzymałem jego rękę.

     -Ok., ok. Daj mi tylko zapisać – westchnąłem – Świętosław mnie zabije jak nie zdążę...

     Zapisałem i wyłączyłem komputer.

     -Zadowolony? – spytałem.

     Pokiwał głową.

     -Świętosław sobie poradzi, a ja nie – pochylił się i pocałował mnie w policzek.

     -Tak? Z czym sobie niby nie poradzisz? – uśmiechnąłem się.

     -Takie tam – zjechał ustami na szyję – psychologiczne sprawy. Wiesz, tłumione emocje szkodzą zdrowiu.

     -Pierwsze słyszę – westchnąłem, gdy poczułem rękę na podbrzuszu – Tłumisz w sobie emocje?

     Zaśmiał się cicho i przenieśliśmy się do sypialni.

     Miałem jakiś przyjemny sen, niestety został przerwany przez donośny budzik, obwieszczający siódmą rano. Starałem się sobie przypomnieć ten sen, ale na próżno. Pozostał tylko nieuchwytny nastrój. Budzik zadzwonił ponownie, zmuszony byłem otworzyć oczy i go wyłączyć. Tylko gdzie on jest? Moje spojrzenie padło na spodnie, leżące przy drzwiach. No tak, w kieszeni.

     Wyczołgałem się spod kołdry i wyłączyłem go. Spojrzałem w stronę łóżka, ale Artura nie było. Nie pamiętałem, czy mówił, że musi wyjść wcześniej.

     Przeciągnąłem się i poszedłem do łazienki prawie na oślep, powieki ciążyły mi niemiłosiernie. Odkręciłem wodę i gdy wchodziłem pod prysznic, coś, a raczej brak czegoś zwróciło moją uwagę. Z półeczki nad zlewem zniknęły kosmetyki Artura. O co chodzi? W moim umyśle coś się obudziło i nie chciało dać spokoju. Umyłem się szybko, odsuwając niepokojące myśli i jednocześnie pokpiwając z siebie i swojej zdolności wyolbrzymiania.

     Już umyty i ubrany wyszedłem z łazienki i spojrzałem w stronę telewizora. Brakowało jego płyt. Popatrzyłem na wieszak - wszystkie jego kurtki zniknęły, buty też. W głowie miałem pusto. Zmarszczyłem brwi i ruszyłem z powrotem do sypialni, od razu podchodząc do szafy. Otworzyłem ją ostrożnie, jakby ktoś miał stamtąd wyskoczyć. Zniknęły jego swetry, spodnie, koszulki, bielizna i torba podróżna. Jakby nigdy tu nie mieszkał.

     Patrzyłem w tą szafę, szukając wyjaśnień. Gdy ich nie znalazłem, poszedłem do kuchni i zaparzyłem kawę. Byłem zdezorientowany, nie bardzo wiedziałem co mam robić. Wybrałem numer Artura i czekałem. Nie odbierał.

     -Co jest grane? – szepnąłem do siebie. Chyba zwyczajnie nie chciałem dopuścić do siebie... rzeczywistości.

     Przesiedziałem tak chyba z godzinę, przy stygnącej kawie, której nie tknąłem. Ocknąłem się dopiero, kiedy zadzwonił do mnie reżyser spektaklu i opieprzył kulturalnie, że powinienem być na próbie, a mnie nie ma. Wybiegłem z domu zabierając tylko potrzebne projekty i chciałem otworzyć samochód, ale - ale ja nie miałem samochodu. Poleciałem na autobus. Do pracy dotarłem mocno spóźniony.

     Zajęty ogarnianiem ekipy i ustawianiem scenografii nie miałem czasu myśleć o niczym innym. Skupiłem się na tym, żeby nic nikomu nie spadło na głowę. O drugiej skończyliśmy próbę i zwinęliśmy manatki. Świętosław chciał mnie gdzieś wyciągnąć, ale nie miałem do tego głowy. Musiałem jeszcze kupić kilka rzeczy do przedstawienia, co zajęło mi większość popołudnia. Gdy czekałem na przystanku na autobus powrotny, było już ciemno. Zacząłem myśleć, że dzisiejszy poranek to tylko sen, a kiedy dotrę do mieszkania, Artur będzie w domu poprawiać kartkówki czy coś w tym stylu. Niestety to się nie sprawdziło, mieszkanie nadal było puste. Teraz w dodatku ciemne.

     Położyłem torbę i siatki na stole i usiadłem na tym samym krześle co rano. Myśli przeskakiwały od jednej do drugiej, bez logicznej kolejności. Starałem się przypomnieć sobie, czy nie mówił o jakimś wyjeździe szkolnym, ale nic nie przychodziło mi do głowy. W pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, czy ze mną wszystko w porządku, czy nie ubzdurałem sobie, że jakiś Artur ze mną mieszkał, czy…

     Co jeśli nie?

     Spanikowany wyciągnąłem telefon i wyszukałem jego numer. Był. Wcisnąłem klawisz połączenia. Czekałem, aż odezwała się sekretarka. Zadzwoniłem drugi raz, bez zmian. Wtedy zadzwoniłem do Tomka, on odebrał prawie od razu.

     -Cześć – usłyszałem go w słuchawce.

     -Jak długo się znamy? – zacząłem bez wstępu.

     Cisza.

     -Tomek? – ton mojego głosu znacznie się podniósł.

     -Chwila, liczę! Co to w ogóle za pytanie? Jakieś... Dziewięć lat? Dlaczego?

     -I ogólnie to... Jestem normalny?

     -No, właśnie się nad tym zastanawiam - Tomek prychnął mi do słuchawki.

     -Kurwa, Tomek! Poważnie pytam.

     -Ej, ej! Co jest grane? - chyba usłyszał nutkę paniki w moim głosie, bo zmienił podejście.

     -Powiedz mi szczerze - wydusiłem - Czy… czy mam schizofrenię?

     -Skąd ci się to wzięło?

     -Mam czy nie?!

     -Nie! Przynajmniej mi nic o tym nie wiadomo. Weź się uspokój i mów o co chodzi.

     Odetchnąłem głęboko, przymykając oczy. Jeśli nie jestem chory, to by znaczyło, że Artur tu mieszkał, a teraz…

     -Leon? – Tomek przerwał mój tok rozumowania.

     -Tak? Ach, dziękuję. Zadzwonię do ciebie później, ok.?

     -Nie, czeka-

     -Serio zadzwonię później, terminy mnie gonią.

     Rozłączyłem się. Dzwonił do mnie potem jeszcze kilka razy, ale nie odbierałem. Wysłałem tylko esemesa z przeprosinami i obietnicą wyjaśnień. Ale to później.

     Czekałem. Ile? Nie wiem, kiedy czekasz, czas się dłuży. Minuty zmieniają się w godziny, godziny w dni. Wiem, że skończyłem projekt. Chodziłem normalnie do pracy, bezowocnie dzwoniłem do Artura, zostawiłem mu chyba z milion wiadomości. Ale jakaś część życia mi uciekała, często nie zwracałem uwagi na to, dokąd idę, czy co właśnie robię. Cały czas nie mogłem zrozumieć, co się stało. Więc na co czekałem? Żeby ktoś mi wytłumaczył?

     Podświadomie wiedziałem, ale nie dopuszczałem do siebie tej informacji. To przecież niemożliwe.

     W poniedziałek zadzwonił Tomek. Zbyłem go czymś, następną debilną wymówką. Za to ja starałem się dodzwonić do Artura.

     We wtorek nie musiałem iść do pracy. Kolejny raz przejrzałem szafę, bez zmian.

     W środę była premiera przedstawienia. Ostatnie poprawki, wykończenia i spektakl. Siedziałem za kurtyną i słuchałem dialogów dochodzących ze sceny. Jeszcze nigdy nie czułem się taki… nieobecny. Kolejny telefon do niego.

     W czwartek zadzwoniła Asia. Była zaniepokojona, słyszałem. Pogadaliśmy chwilę, ja zakończyłem rozmowę. Bezmyślnie oglądałem telewizję, do późna, aż zasnąłem.

     W piątek nic szczególnego.

     W sobotę Tomek przyjechał i nie miał zamiaru wychodzić.

     -O co ci chodzi? – spytałem się go.

     -To ja powinienem zadać to pytanie - rozłożył ręce w bezradnym geście. Chyba był na mnie trochę zły, a może zaniepokojony. Nie potrafiłem stwierdzić.

     Machnąłem ręką i wpuściłem go do salonu.

     -Chcesz coś do picia?

     -Leon błagam cię, przestań, bo kurwicy dostanę – jęknął siadając na fotelu - Najpierw wyskakujesz z pytaniem z kosmosu, bez żadnego wyjaśnienia rozłączasz się, a potem udajesz zajętego jak gdyby nigdy nic-

     -Chwila, najpierw picie - przerwałem mu bezlitośnie.

     Zrobiłem herbatę. Przeciągałem ile mogłem, w sumie nie wiem po co. I tak musiałem usiąść naprzeciwko niego i wyjaśnić, należało mu się to.

     -Artura nie ma?

     Nieumyślnie trafił w sedno.

     -Nie.

     -A gdzie jest?

     Mnie też to zastanawia.

     -Nie wiem.

     -Aha – uniósł tylko brwi w zdziwieniu, ale nie skomentował. Jego nieobecność pewnie była mu na rękę –No to gadaj.

     Musiałem to w końcu powiedzieć, ale się cholernie bałem. Myśleć, a powiedzieć na głos, to zupełnie różne rzeczy.

     -Nie ma – szepnąłem.

     -Co?

     -Artura... nie ma.

     -Tak, przed chwilą to powiedziałem – Tomek skrzyżował ręce na piersi.

     -NIE ma go – siła z jaką to wymówiłem, sprawiła, że zmarszczył brwi i przyjrzał mi się uważnie.

     -Masz na myśli-

     -Zniknął – powiedziałem spokojnie - Zniknął, rozumiesz? Żadnej jebanej kartki, wiadomości na poczcie, nic! Wstał, stwierdził „jebać to”, zabrał swoje rzeczy, i się wyniósł tak po prostu, jakby nic go tutaj nie trzymało! O do chuja, nie! - z każdym kolejnym słowem, byłem coraz bardziej zdenerwowany - On naprawdę się stąd wyniósł. Na początku myślałem że to jakiś wyjazd służbowy o którym zapomniałem, ale w takim razie po co mu wszystkie rzeczy? Pytam się kurwa, po co?! - zauważyłem, że wstałem – Bo będzie zimno i lepiej założyć na siebie całą garderobę, niż marznąć? Co ja pierdolę. Zostawił mnie.

     Końcówka monologu przeszła w szept. Tomek patrzył na mnie zszokowany. Też bym się dziwił, zwykle nie używam tylu wulgaryzmów naraz.

     -Leon...

     -Dlaczego? – to pytanie tak naprawdę nie było skierowane do niego.

     -Jesteś pewny?

     Chciałem krzyczeć, rzucić kubkiem o ścianę i płakać, ale mi to nie wychodziło. Stałem jak ostatnia sierota, gapiąc się przed siebie. Coś mnie zaczęło dusić, nie pozwalając się już odezwać, zamykając emocje i reakcje w paczce z napisem: „Grenlandia. Zwrot na koszt nadawcy”. Obym szybko nie musiał za nią płacić.

     -Leo – Tomek do mnie podszedł. Mówił coś jeszcze, ale nie słuchałem. Poczułem tylko, jak mnie obejmuje i głaszcze po plecach. Zamknąłem oczy, wyłączyłem się ze świata.